Określana również jako humanizm, ta szkoła myślenia pojawiła się około lat 50-tych, w reakcji na dominujące wówczas teorie behawioryzmu i psychoanalizy. Psychoanaliza skupiała się na analizie nieświadomych wzorców, które wpływają na zachowanie, natomiast behawioryzm analizował proces warunkowania, który rządzi zachowaniem.
Perspektywa humanistyczna uważała psychoanalizę i behawioryzm za bardzo wąsko skoncentrowane i pesymistyczne, ponieważ nacisk kładziono na tragiczne emocje lub negatywne myśli. Perspektywa humanistyczna nadała całkowicie nowy wymiar badaniu ludzkiego zachowania, które jest dość wszechstronne i holistyczne.
Główne założenia perspektywy humanistycznej
Podejście humanistyczne kładzie nacisk na potencjał jednostki i wiele uwagi poświęcono samorealizacji i rozwojowi. Podstawowym założeniem, wokół którego powstała ta teoria było to, że wszyscy ludzie są wewnętrznie dobrzy, ale problemy społeczne i psychiczne sprawiają, że faktycznie odbiegają od swojego prawdziwego „ja”. Innym ważnym akcentem tej teorii było to, że ludzie korzystają z wolnej woli, aby realizować swoje aspiracje i osiągać długoterminowe cele.
Ludzie są pod wpływem motywacji do rozwoju i realizacji swojego najpełniejszego potencjału. Ludzie szukają nowych sposobów na osiągnięcie wzrostu, uczą się nowych alternatyw, aby realizować swoje ambicje i osiągnąć sukces w życiu, doświadczają samorealizacji i wzrostu psychologicznego.
Historyczne tło perspektywy humanistycznej
Psychologia humanistyczna w swoich początkach była pod wpływem myśli takich teoretyków jak Maslow i C. Rogers. Inni myśliciele, którzy również znacząco przyczynili się do powstania tej szkoły myślenia to Erich Fromm i Rollo May.
Abraham Maslow w 1943 roku opublikował swoją teorię motywacji człowieka w Psychological Review, w której wspomniał o „Hierarchii potrzeb”. W latach 50. ubiegłego wieku Abraham Maslow wraz z grupą psychologów doszedł do konsensusu w sprawie odczuwanej potrzeby stworzenia profesjonalnej organizacji, która skupiałaby się na podejściu humanistycznym. Humanistyczne podejście do psychologii skupiało się na takich tematach jak samorealizacja, indywidualność, kreatywność i wiele innych powiązanych tematów.
Carl Rogers w 1951 roku opublikował książkę „Client-Centered Therapy”, w której ponownie skupił się na humanizmie i podejściu skoncentrowanym na kliencie w terapii. Amerykańskie Stowarzyszenie Psychologii Humanistycznej zostało formalnie założone w 1962 roku, a w 1971 roku psychologia humanistyczna została uznana za dział APA.
Według Abrahama Maslowa, w jednej z jego opublikowanych prac „Toward a Psychology of Being” wydanej w 1962 roku, psychologia humanistyczna była postrzegana jako trzecia siła po pierwszej sile, którą był behawioryzm i drugiej, którą była według niego psychoanaliza.
